Το συναίσθημα της ζήλειας, είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα όπως όλα τα συναισθήματα που έχουν τα μικρά παιδιά. Τα μικρά παιδιά μπορεί να ζηλεύουν για δύο, συνήθως, λόγους:

• Λόγω της έντονης επιθυμίας για αντικείμενα (συνήθως παιχνίδια) που βλέπουν να έχουν άλλα παιδιά
• Λόγω της ανησυχίας και του φόβου ότι τα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή τους όπως εσείς, μπορεί να αγαπούν περισσότερο από εκείνους κάποιον άλλο (συνήθως νέο αδελφάκι).

Στην πρώτη περίπτωση τα πράγματα είναι απλά, καθώς το παιδί που ζηλεύει είναι πιθανό να διεκ­δικήσει το αντικείμενο του πόθου του, να έρθει σε σύγκρουση με το άλλο παιδί που το έχει και να λυθεί η αντιπαράθεση με τους τρόπους που μαθαίνουμε σε αυτό το Πρόγραμμα, ή κάποια στιγμή να ξεχαστεί, που είναι και το πιο σύνηθες.
Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα στη δεύτερη περίπτωση, όπου το παιδί δοκιμάζεται καθημερι­νά με έντονα και βασανιστικά συναισθήματα ζήλειας. Όταν γεννιέται ένα καινούργιο μωρό στην οικογένεια, τα πράγματα αλλάζουν για όλα τα μέλη, και, φυσικά, για το προηγούμενο παιδί. Το να δείξει ζήλια είναι κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Το παιδί, βλέποντας την προσοχή και τη φροντίδα που δίδεται στο νέο μέλος της οικογένειας από τους γονείς, τη συγχέει με την αγάπη και φοβάται μήπως δεν το αγαπούν πια.
Αυτό που πρέπει να το βοηθήσετε να καταλάβει είναι όχι ότι το αγαπάτε περισσότερο, αλλά ότι η αγάπη δεν αλλάζει, όταν τα μέλη της οικογένειας αυξάνονται. Η αγάπη δεν είναι μια τούρτα που κόβεται σε κομμάτια και τελειώνει.
Εξηγείστε του ότι με τον ίδιο, ακριβώς, τρόπο φροντίζατε και το ίδιο όταν ήταν μωρό (και ότι πιθανά αφιερώνατε και περισσότερο χρόνο σε εκείνο, εφόσον δεν είχατε άλλο παιδάκι). Μην παραλείπετε, μάλιστα, να του αφιερώνετε χρόνο δείχνοντας του φωτογραφίες του από όταν ήταν μωρό, και περιγράφοντας του με λεπτομέρειες πώς το φροντίζατε. Κατόπιν, μπορείτε να ζητήσετε και τη «σημαντική» βοήθεια του για την φροντίδα του νέου μέλους.
Εάν τα παιδιά σας είναι και τα δύο αρκετά μεγάλα, για να καταλαβαίνουν και κρίνετε ότι υπάρχει ζήλια και ένταση ανάμεσα τους, μπορείτε να τα βοηθήσετε με τους εξής τρόπους:

• Βεβαιωθείτε ότι κανένα από τα παιδιά σας δεν ασκεί βία στο άλλο με κανένα τρόπο, ούτε σωματικά αλλά ούτε και λεκτικά.
• Αποφεύγετε να βάζετε «ταμπέλες» στα παιδιά σας. ακόμα και αν πρόκειται για «καλές» ταμπέλες γιατί αυτό θα πυροδοτήσει αντιζηλίες ανάμεσα τους.
• Προσπαθήστε να μην έχετε «πιο αγαπημένο» παιδί. Δίνετε αξία σε καθένα από τα παιδιά σας για τα μοναδικά του χαρακτηριστικά.

Σε καμία περίπτωση μην συγκρίνετε τα δύο παιδιά μεταξύ τους. Όπως έχουμε ήδη πει και σε προηγούμενη επιστολή. εάν πρόκειται να κάνετε μια σύγκριση, αυτή θα είναι για τις επιδόσεις του  παιδιού σε σχέση με παλαιότερες δικές του.
? Αποδεχθείτε σαν φυσιολογικό το γεγονός ότι τα αδέλφια θα θυμώνουν κάποιες φορές το ένα με το άλλο και θα μαλώνουν, αλλά θυμηθείτε ότι συχνά θα αλληλοϋποστηριχθούν απέναντι σε άλλα εκτός της οικογένειας άτομα.

• Μην παίζετε πάντα το ρόλο του διαιτητή ή του δικαστή. Δίνετε στα παιδιά σας λίγο χρόνο και ενθάρρυνση, ώστε να προσπαθήσουν να συνεργαστούν και να λύσουν το πρόβλημα τους μόνα τους.
• Μάλιστα, είναι καλό, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις να τα αντιμετωπίζετε ως ομάδα λέ­γοντας για παράδειγμα: οι δυο σας είστε πολύ καλή ομάδα και μπορείτε σίγουρα να βρείτε τρόπο να λύσετε το θέμα μόνοι σας.
• Βρείτε κάποιο τρόπο, για να τους επιβραβεύσετε ως ομάδα, αν το κατορθώσουν.
• Εάν διαπιστώσετε ότι δεν μπορούν (αν δηλαδή υπάρξει λεκτική ή σωματική βία), τότε προσπαθήστε να κατευθύνετε την προσοχή τους αλλού.

Με εκτίμηση